“The people that say, “your dreams are impossible”
have already quit on theirs”
(Grant Cardon)
Waarom zou je de wereld rondlopen?
Een vraag die nooit echt een vraag was. Mijn naam is Tom Boerman. Ik ben geboren en getogen in een klein dorpje in Zuid Holland en ben 37 jaar oud.
Het begon allemaal ergens in 2016, toen mijn leven een dieptepunt bereikte. Al bijna tien jaar leed ik aan depressies, zelfmoordgedachten en verslaving. Ik kon het niet meer aan. Waarom zou ik verder leven? Wat heeft het voor zin om al die trauma’s en verslavingen te verwerken? Wat is het nut van leven? Zoveel vragen terwijl mijn leven bijna letterlijk uit mijn handen gleed vanwege mijn verslavingen.
“Zoveel vragen terwijl mijn leven bijna letterlijk uit mijn handen gleed”
Tot die regenachtige, grijze grauwe dag in 2016
Ik keek naar een film genaamd Into the Wild, en om de een of andere reden raakte mij dat. Ik begon mezelf de vragen te stellen: moet ik niet gaan reizen? Moet ik dichter bij de natuur leven? Maar hoe zit het met de samenleving en de westerse manier van leven?
Het voelde alsof er eindelijk iets was om voor te leven. Binnen een week meldde ik mij aan bij een afkickkliniek. Ik dacht dat ik maar een week nodig had, misschien een paar. Daar zat ik even goed naast. Ik heb meer dan een jaar in de afkickkliniek gezeten, waarbij ik mijn trauma’s onder ogen moest zien terwijl ik mijn leven drastisch ten goede veranderde.
Ik startte mijn eigen bedrijfje en werkte mezelf een slag in de rondte om zoveel als mogelijk te sparen
In het voorjaar van 2018 verkocht ik mijn huis, auto en de meeste van mijn bezittingen om mijn droom waar te maken. Ik verliet Nederland om langeafstandspaden te lopen, zoals de Te Araroa trail (3000 km) in Nieuw-Zeeland, de Via Alpina in Europa (2000 km), de Great Himalaya-route in Nepal (460 km) en delen van de PCT in de VS (1500 km). Ik heb letterlijk ruim een jaar in de natuur doorgebracht. Maar het was niet genoeg…
Ik begon te dromen over iets groots, iets dat mijn leven zou veranderen
Al het wandelen en de herinneringen die ik maakte, brachten iets teweeg. Ik herinner me nog levendig dat ik op een dag wakker werd, rechtop schoot in bed, en dacht: ‘Ik weet wat ik ga doen! Ik ga de wereld rondlopen!”
In de jaren daarna werkte ik nog harder om genoeg geld te sparen voor deze enorme onderneming. Mensen dachten dat ik gek aan het worden was. Vooral omdat ik op een leeftijd was waarop mensen normaal gesproken kinderen krijgen en settelen. Maar de mensen die zeggen ‘jouw dromen zijn onmogelijk’ hebben hun dromen al opgegeven.
“Als je niet aan jezelf en je eigen gedachten kunt ontsnappen en je volledig op jezelf aangewezen bent, ontwikkel je een bijzondere zelfliefde en waardering voor wie je bent als mens”
Als je om je heen kijkt lijkt het wel alsof iedereen zich gesetteld heeft!
Mensen vestigen zich in oké relaties, oké banen, oké vrienden en een oké leven. Waarom? omdat oké comfortabel is. Oké betaalt de rekeningen en zorgt ’s nachts voor een warm bed. Sommige mensen vinden het prima, en raad eens? Dat is oké. Maar oké is niet opwindend, het is niet passievol, het geeft niet het gevoel dat je leeft en is niet levensveranderend of onvergetelijk. Oké zorgt er niet voor dat je absoluut alles riskeert wat je in je hebt, voor de kans dat er iets waanzinnigs gebeurt, met zo’n onwaarschijnlijke impact dat het je leven voor eeuwig zal veranderen!
Ik heb de donkere kant van het leven gezien, en weet dat het voorbij kan zijn voor je er erg in hebt! Er bestaat niet zoiets als het perfecte moment. Het is je angsten onder ogen komen en gaan. En dat is exact wat ik deed op 8 mei 2021, te voet vanuit Sliedrecht.
Inmiddels heb ik bijna 15.000KM gelopen. Ik heb de gehele lengte van Europa, Australië, Nieuw-Zeeland, de helft van Noord-Amerika en een stukje in het Midden-Oosten gelopen.
Die afgelopen jaren waren de moeilijkste van mijn leven, maar ook de meest vervullende. Het draait allemaal om de ervaring. Lopen is een heel andere manier van vervoer. Ik maak contact met mensen op een manier die je niet kunt bereiken op de fiets of in een campervan. Wandelen is een fascinerende manier van ontdekken. Het voelt alsof er om elke hoek een hele nieuwe wereld schuilt. Je kunt het gras bijna zien groeien, ik bedoel, ik ben niet zo langzaam, maar je begrijpt mij wel. Wandelen en leven in de natuur met bijna niets brengt een mens terug naar de essentie van zijn bestaan. Het is zo’n natuurlijke manier van leven. Klinkt romantisch toch? Geloof me, dat is het niet. Ik ben er vrij zeker van dat dit de moeilijkste vorm van reizen is.
Ik ben drie keer een nacht in de gevangenis beland vanwege corrupte politieagenten. Ja, ze zijn overal en ze houden niet zo van mijn Nederlandse, directe en eerlijke aanpak.
Ik heb moeten rennen voor overvallers, werd soms bijna van het land afgeschoten door boze boeren in de Verenigde Staten, terwijl ik alleen maar op hun oprit kwam om te vragen om een overnachting. Ik heb meegemaakt dat mijn tent omringd werd door wolven, ben bang geweest voor beren, kreeg een zonnesteek in de verzengende hitte in Australië, werd meerdere keren meegesleurd door het oversteken van rivieren enzovoort. Ik vraag mezelf vaak af: waarom doe ik dit? Maar uiteindelijk is het het beste avontuur ooit. Ik voel mij een moderne ontdekkingsreiziger. Iets doen wat nog nooit eerder gedaan is, iets wat niet op het internet staat. Aankloppen bij vreemden en de meest ongelooflijke families over de hele wereld ontmoeten. Ik heb zoveel geleerd over andere culturen tijdens mijn tocht. Ik heb ontdekt dat ze mij als kwetsbaar zien, omdat ik niets bezit en hun hulp nodig heb tijdens het lopen. Ik had de beste gesprekken met volslagen vreemden terwijl ik aan de keukentafel zat. Van hart tot hart gesprekken omdat ze kwetsbaarheid met kwetsbaarheid beantwoordden. Mooi toch?
Iets anders dat mij nog meer inspireerde om door te gaan, is het feit dat ik anderen kan helpen door een levende voorbeeld van hoop te zijn.
Ik heb zoveel mensen geïnspireerd via sociale media/kranten/TV/podcasts en de radio. Bijna dagelijks ontvang ik lange berichten, DM’s en e-mails van mensen die worstelen met het leven en om advies vragen. Ik verdien er geen geld mee, ik verkoop geen cursussen of wat dan ook. Ik probeer ze gewoon een beetje te helpen waar mogelijk. Soms is het enige wat we nodig hebben dat we gezien en gehoord worden. Ik ken het gevoel maar al te goed van vroeger. Over geld gesproken: ik heb een trouwe lokale sponsor en ik doe seizoenswerk als berggids om wat geld te verdienen. Voor de rest leef ik van donaties van volgers en vreemden via mijn website. Ik ben daar zo dankbaar voor. Het voelt als een cirkel. Ik loop, inspireer en help anderen terwijl zij mij helpen met donaties zodat ik kan blijven lopen.
