Nepal

Namaste! Namaste! De vriendelijkheid straalt van hun verweerde gezichten. Gebutst en gebruind door jarenlange blootstelling aan de elementen. Ik groet vriendelijk terug. Van een glimlach ontdooit tenslotte ieder hart. Kinderen roepen mij na, willen met mij op de foto en werpen wolken van stof op als ze mee rennen het idyllische dorpje uit. Voor even waan ik mij een toeristische attractie. Wie kijkt naar wie vraag ik mij af?

Aangetrokken door inspirerende verhalen van reizigers die mij zijn voorgegaan, heb ik een ticket geboekt naar Nepal. Het land van de goden en de bergen, van immense Himalaya reuzen en de wereldberoemde wapperende vlaggetjes. Maar toch ook het land van schrijnende armoede en een schrikbarende levensstandaard. Werkende bagagebanden kennen ze hier niet. Al schuifelend baan ik mij een weg tussen de lukraak neer gedropte koffers, een avontuur op zich. Lang zoeken is het echter niet, het felle blauw van mijn expeditie backpack springt eruit. Al is smoezelig misschien eerder op zijn plaats. Hij heeft heel wat te verduren gekregen de afgelopen maanden. Een slordige 3000KM was hij mijn steun en toeverlaat. Gegoten om mijn lijf, zuchtend en kreunend onder het soms zware gewicht, maar toch ook onafscheidelijk. Hij en ik. Samen trokken wij te voet door de wildernis van Nieuw-Zeeland. Een avontuur waar ik leerde wat stilte was, wat alleen zijn betekende en waarbij afzien een nieuwe dimensie kreeg. Avond na avond zette ik mijn tent op aan de oevers van glasheldere beekjes, omringd door natuurschoon die enkel begrepen kan worden door te zien. Ik verslond boek na boek en leerde dat je de stilte niet moet proberen te begrijpen. Je kunt de stilte enkel ervaren als het verstand zwijgt.. “Sir, Sir, time to go! Abrupt word ik uit mijn gedachten getrokken. Enigszins vermoeid hijs ik mij achter in de jeep. Ronkend en bonkend laten wij Kathmandu al snel achter ons. Wij, een bont gezelschap sherpa’s en een 1.88 lange dutchman. Met hoog opgevouwen knieën probeer ik manmachtig mijzelf nog enigszins positie te geven in onze afgeladen jeep. Het dak volgestouwd met expeditie tassen en die ene blauwe. Smoezeliger dan ooit door het stof wat hoog opwerpt achter onze colonne jeeps. De radio stort ritmisch zijn Aziatische klanken over ons uit, terwijl de jeeps zich parmantig blijven oprichten uit een oneindige reeks smalle rivierbeddingen.

Andermaal nemen mijn gedachten het over. Wat is het wat mij zo trekt in avontuur? De levenslust stroomt al maanden met een ongekende kracht door mijn lijf. En niet te temmen rivier van euforie, emotie en blijdschap. Zo dicht bij de natuur leven brengt oer gevoelens naar boven. Ik ben dichter bij mezelf gekomen dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Als nuchtere Hollander wist ik niet eens dat dit bestond. Tijdens maandenlange tochten door de wildernis kwam ik erachter dat er iets magisch gebeurt in het brein. Als je niet aan jezelf en je eigen gedachten kunt ontsnappen, en je volledig op jezelf aangewezen bent ontwikkel je een bijzondere zelfliefde en waardering voor wie je bent als mens. Een bijna duizelingwekkende ervaring die bijzonder veel indruk heeft gemaakt op mij.

Sorry guys, it’s my turn! De twee kleine sherpa’s naast mij buigen naar voren zodat ik eindelijk de ruimte heb om even een half uurtje tegen de achterbank te leunen. Het is krap achterin de jeep, hierdoor passen alle schouders eenvoudigweg niet naast elkaar. De zon brandt aan de hemel als we een kleine pleisterplaats opdraaien. Lunchtime! Sherpa’s en locals zoeken elkaar op en ik blijf alleen achter. Het voelt wat eenzaam. Rustig werk ik mij uit de jeep, opzoek naar voedsel. Engels kennen ze hier niet en met handen en voeten wordt mij duidelijk dat bestek hier iets van de toekomst is. Ik kijk het kunstje af van mijn tafelgenoten. Al snel kneed ik kleine balletjes en vorm een kommentje met de rechterhand. Met een subtiele duimbeweging schuif ik het eten naar binnen. Andermaal Dhal bat. Het razend populaire gerecht in Nepal. Een soort linzensoep met rijst en groenten. Zoals altijd werkt het onbedaarlijk op de maag. Gewend aan hurktoileten spoed ik mij naar de dichtstbijzijnde hut. Een voor mij als westerling essentieel iets lijkt echter te ontbreken: toiletpapier. En laat dit nu net ergens diep in mijn backpack zitten, hoog vastgebonden op de jeep. Een stortvloed aan verwensingen rolt over mij uit als ik vastberaden de touwen losmaak waar de bagage mee vastgebonden zit. Voor even maak ik gebruik van mijn lengte en overredingskracht. Het alpha mannetje in mij brult terug, en met succes. In sommige culturen geldt nog steeds het recht van de sterkste. Ja heus, ik sta meer dan open voor andere culturen. Maar binnen een half uur met de hand leren eten en je billen afvegen, is zelfs voor mij een brug te ver.

Tegen het vallen van de avond arriveren we in een smal bergdorpje genaamd Phaplu. De weg houdt hier op. Vanaf nu trek ik te voet verder, het avontuur lonkt. Het is ieder voor zich. Vermoeid van de lange bergrit klop ik aan bij een klein theehuis, waar ik met open armen word ontvangen door de gastvrouw. Toeristen zijn hier spaarzaam. Slechts weinigen kiezen voor deze route om de Khumbu vallei in te trekken. Voor een schamele twee euro krijg ik avondeten, ontbijt en een slaapplek. Enigszins beschaamd accepteer ik dit aanbod. Naarmate de avond vordert blijkt mijn schaamte misplaatst. Ik word opgenomen in deze trotse Nepalese familie als zijnde hun bloedeigen verwant. We drinken liters met thee en lachen wat af. Wanneer de nacht invalt gaat de gastvrouw mij voor op de gevaarlijk krakende houten trap. Met een zwaai opent ze mijn verblijf voor de nacht. Een smalle bedstee kijkt mij uitnodigend aan. Als de knip op de deur valt slaak ik een zucht van verlichting, wat een indrukken, wat een dag.

Verwarming kennen ze hier niet. Het voelt alsof het binnen net zo hard vriest als buiten. Diep weggedoken in mijn slaapzak probeer ik de slaap te vatten. Door de smalle kieren in de houten wanden werp de maan zijn zachte licht over mijn slaapzak, soms vergezeld van een ijskoude bries die zich niets aantrekt van de gammele constructie Al snel maakt het schijnsel plaats voor kleine sneeuwvlokken. Met deze vredige aanblik val ik in een diepe slaap. Ik droom over avonturen, grootser en meeslepender dan ooit tevoren. Dagenlang trek ik over heuvels, heuvels die overgaan in bergen. Over slingerende bergpaadjes die van groen langzaam overgaan in wit. Slechts onderbroken door eindeloos lange handbruggen over wild stromende rivieren, vervaarlijk slingerend in de wind, en gekleurd met oneindige slingers van de welbekende Nepalese vlaggetjes. Ik voel mij mens, meer dan ooit. Voorzichtig begin ik te dromen over een bestaan als avonturier. Hoe ik dit zou kunnen koppelen aan een goed doel, en ik realiseer mij: dit zijn de eerste tekenen.

Beluister mijn podcast

De cijfers

Hier een kleine samenvatting van je ervaring over je reis, beperk dit tot ca. 4/5 regels. Hier een kleine samenvatting van je ervaring over je reis, beperk dit tot ca. 4/5 regels. Hier een kleine samenvatting van je ervaring over je reis, beperk dit tot ca. 4/5 regels.

Socials

Lees meer avonturen

Hier komen dan andere berichten te staan welke je hebt geschreven, zo kun je goed door klikken naar andere pagina’s.